Column: ik wil een kind

Wil je kinderen? Dat is een topic wat vandaag de dag niet meer kan ontbreken tijdens een gesprek. Als Gen Z'er woonachtig in Amsterdam is het niet zo heel vanzelfsprekend om je eigen kinderen op de wereld te zetten. Onderwerpen als klimaatverandering en een overvolle wereld zijn enkele redenen daarvoor. Het gevoel van schaamte dat mensen ervaren wanneer ze overwegen om kinderen te krijgen, wordt samengevat in het woord baarschaamte.

Baarschaamte, misschien is dat het woord wat ik zocht. Want ook mijn gevoel gaat wel een beetje knagen bij het denken aan mijn kinderwens. En dan niet zozeer, omdat ik geen kind meer op deze wereld wil zetten. Nee, omdat er een kans is dat ik mijn kind opzadel met een ziekte.

Als draagster van hemofilie heeft mijn kind vijftig procent kans om dit over te nemen. Voor een meisje zouden de gevolgen niet problematisch zijn, maar een jongen zou hier wel degelijk last van kunnen ervaren. Denk hierbij aan langer nabloeden of zelfs interne bloedingen. Het is niet zo dat hier niet mee te leven valt, maar fijn is anders.

Dat maakt dat het krijgen van kinderen wel een minder onbezorgde keuze is. Want wat voor anderen misschien een vanzelfsprekende stap is, gaat bij mij gepaard met ''wat als.'' Wat als ik mijn zoon opzadel met een leven dat ingewikkelder is dan het had hoeven zijn? Maar ben ik hierdoor gaan twijfelen aan mijn kinderwens. Om heel eerlijk te zijn: nee. Is dat egoïstisch? Misschien wel, maar mijn kinderwens is nou eenmaal sterker. Het verlangen om moeder te worden wint. Het kan zijn dat ik er anders tegenaan ga kijken naarmate de tijd verstrijkt. Misschien dat er andere technologieën komen of simpelweg mijn kijk op dit onderwerp verandert. Maar voor nu wil ik een kind met alle onzekerheden en risico's die daarbij komen kijken.